We stappen in de voetsporen van illustere voorgangers: Paul Gauguin, Jacques Brel, kapitein James Cook en de muiters van de Bounty die allen op hun manier zwaar onder de indruk waren van de paradijselijke eilanden rond Tahiti. Air Tahiti Nui brengt er ons naar toe.
Het paradijs is niet bij de deur en je moet er wat voor over hebben om er te geraken; met de TGV naar Parijs, dan naar Los Angeles en vandaar naar Papeete. 18.000km. Een slordige 22 uur vliegen, en dankzij onze amerikaanse bondgenoten, die alle transit passagiers absoluut willen registreren, fotograferen en vingerdruk'eren komt daar gemakkelijk nog een paar uur bij in Los Angeles. Het is rond 23:00 (maar nog altijd dezelfde dag!) als we arriveren in de luchthaven Faa'a in Papeete, en we worden verwelkomd met een muzikaal trio, een bloemenkrans en een korte rit naar het Intercontinental Hotel. Ondanks het late uur is het warm. Inchecken gebeurt snel en atletisch gebouwde en overvloedig getatoeeerde mannen, blootsvoets en enkel gekleed in een lendendoek, brengen ons en onze bagage naar onze kamer, en die voldoet al vast aan alle verwachtingen. Maeva en ia orana! (welkom en hallo).
Het is zondag, zonnig en licht bewolkt. We zijn niet alleen om te ontbijten. Het restaurant is afgeladen vol met "locals" die komen brunchen. En ze doen dat met overgave! De hoeveelheid voedsel dat hier verwerkt wordt is indrukwekkend, en de gemiddelde lichaamsomvang navenant. Een mythe wordt hier ruw doorprikt, dat van de slanke tahitiaanse schone. Ieder pondje komt hier klaar en duidelijk door het mondje, zoveel is zeker!
Een origineel trio zorgt voor traditionele achtergrond muziek en wij installeren ons aan het zwembad om de jetlag zo snel mogelijk kwijt te raken.
Het hotel ligt aan een prachtige lagune, omgeven door een rif, en heeft geen echt strand maar wel een paar mooie zwembaden waaronder een aan een pseudo strand. Het ligt in een grote tuin en je hebt een schitterend zicht op het naburig eiland Moorea.
Er is een "kleine" cycloon in de buurt en die, zegt men, kan het weer een beetje beinvloeden en zwemmen in de lagune wordt vandaag afgeraden, want tengevolge van, is er wat teveel golfslag. Wat die "kleine" cycloon verder betekent wordt duidelijk na de middag. De lucht wordt pekzwart, er steekt een venijnige wind op, en het begint te gieten. Net op het ogenblik dat wij het briljante idee hadden om met het plaatselijk vervoer, "le truck" naar Papeete te gaan. Het is zondag en daar is ALLES potdicht. We worden er letterlijk weggespoeld en weggeblazen, zien van ver de Star Flyer die aangemeerd ligt, prijzen ons gelukkig dat we vandaag niet moeten aan boord gaan, en smeren 'm als de bliksem terug naar het hotel. De niet uitgesproken vraag die we ons allebei stellen is duidelijk: is dit nu waarvoor we 18.000km hebben afgelegd?
De cycloon heeft zichzelf weggeblazen, de lucht is blauw, de zon schijnt en wij zijn content.
Ik ga een keertje duiken. In de laguna liggen enkele wrakken die er gedumpt werden om duikers te plezieren. Een catalina watervliegtuig, een cessna vliegtuigje en wat rest van een bootje. Het water is helder en warm, 28º. Ik ben niet zo'n grote fan van wrakduiken, maar deze liggen niet diep en dus waag ik het er op. Veel koraal is er niet, de bodem is hier te zanderig, maar vissen zijn er in overvloed. 3 grote pijlstaartroggen zwemmen in formatie boven onze hoofden voorbij, een schorpioenvis maakt zich uit te voeten en een murene komt kijken wie er voorbij komt, een school baracudas zwemt boven ons en dan zijn er nog al die andere die hun naamplaatjes thuis lieten en dus onbekend blijven.
Het grootste deel van de dagen wordt opgevuld met aktief niks te doen en te genieten van een chi chi of mai tai coctail die met stijl wordt geserveerd en van het panorama dat zich dagelijks voor ons afspeelt als de zon in een steeds wisselend schilderij van kleuren en wolken boven Moorea ondergaat.
De nationale sport is roeien in een kano of prauw met outrigger en HET sportevenement is hier de jaarlijkse race in november van Huahine naar Bora Bora, een race van 116km in open zee. Dagelijks zie je ze oefenen tot laat in de avond in kanos van 1 tot 6 personen. Het model is allicht hetzelfde als waarmee hun voorouders de zee optrokken, maar het materiaal is hedendaags en het zijn zowel mannen als vrouwen die je het ziet doen.
Bloemen. De eilanden staan er vol van, en de mensen gebruiken ze overvloedig als versiering, zowel vroeger als nu. Eenvoudig een bloem achter het oor of met een hele bloemenkroon op het hoofd, bloemen horen erbij. Op de markt worden de kroontjes dagelijks met verse bloemen gemaakt, en je vindt altijd bloemen geëtaleerd op het buffet in het resaurant of in je badkamer.
We gaan met "le truck" naar Papeete voor een bezoekje aan de stad. "Le truck" is niet meer dan een camion, waarop een houten karkas met houten banken werd gemonteerd voor 20 tot 50 personen, ze hebben een min of meer vaste route en stoppen waar je maar wilt. Sinds mijn echtgenote gebeten is door de filatelie bug, staat het postkantoor ver bovenaan de lijst "te bezoeken" gebouwen, en ook nu is dat het geval. Veel is er niet te beleven in Papeete maar "de markt" moet je gezien hebben. Fruit, groenten, pareo's, bloemen, gevlochten manden en hoeden, souvenirs, de befaamde zwarte parels van Tahiti. Alles vindt je er. Kleurrijk, druk, leuk. Maar rond 16:00 vindt de Tahitiaan dat het welletjes is geweest en wordt de boel ingepakt en gesloten en loopt Papeete leeg. Letterlijk, want files zijn ook hier een bekend fenomeen.
In de marina ligt de "Maltese Falcon" aangemeerd. Een hypermodern en nieuw type zeilschip in prive bezit van de 75jarige voormalige big chief van Hewlett Packard. Het biedt plaats aan 12 gasten in 6 kajuiten en voor de geïnteresseerden: je kan het charteren voor de luttele som van USD 33.000 per week. Eerlijk gezegd, het kan best revolutionair zijn in concept maar in vergelijking met de clipper is het toch maar een lelijk, futuristisch ding.
De ochtendstond heeft een rode lucht in de mond. We hebben een toer geboekt om het eiland te bezoeken en dat is makkelijk, er is maar één baan die rond gaat, en onderweg pik je de bezienswaardigheden mee die er zijn. Het lagonarium, een aquarium in zee, een waterval, het "trou souffleur" en het Paul Gauguin museum, een ode aan de man die frans polynesië op z'n postimpressionistische manier in beeld bracht. Zijn werken zijn allemaal verspreid over de gehele wereld in musea en private kollekties en er worden fabelachtige bedragen voor geboden maar zelf overleed hij vroegtijdig aan syfilis, een hartkwaal en in de grootste miserie.
Een dansvoorstelling mag niet ontbreken op het programma. De eerste westerlingen uit de puriteinse thuislanden, moeten niet geweten hebben wat hen overkwam toen zij voor het eerst polynesische dansen voorgeschoteld kregen en natuurlijk, toen de eerste missionarissen hun platvoeten aan wal zetten was dat het eerste dat zij verboden als hoogst zondig en verwerpelijk maar gelukkig, sedert 1950 is het volop terug en in ere hersteld. Atletisch gebouwde manspersonen en sierlijke, slanke jonge dames die duidelijk de beschikking hebben over een paar extra losse ligamenten wiebelen, wiegen en draaien aan hoge snelheid, bevallige delen van hun anatomie. Allemaal op het opzwepende ritme van allerhande percussie instrumenten. Geloof me, het doet een mens wat! Onveranderlijk worden toeristen op het einde van de voorstelling opgevorderd om het ook een keer te proberen. Succes verzekerd.
1 mei is hier ook een officiële feestdag maar een polynesiër heeft niet veel aansporing nodig om te feesten en te genieten van vrije tijd. Ze trekken massaal naar de enkele stranden die er zijn om te surfen, brunchen met de ganse familie in hotels of trekken het binnenland in om er te picknicken. Wij ook. Met een 4x4 en dat is geen overbodige luxe. Het binnenland van Tahiti is eigenlijk één grote krater met als hoogste punt Orohena 2241m, heel groen, dicht begroeid met zo goed als geen wegen van enige betekenis en die dan nog behoorlijk steil zijn en met een aantal watervallen met schilderachtige namen zoals Topatari, Vaiharuru en Puraha.
Voor we er erg in hebben is het zondag, tijd om in te schepen op de Star Flyer voor het tweede deel van onze reis, de cruise in Society Islands oftewel de Genootschapseilanden. Om 22:00 worden de zeilen gehesen, klinkt het vertrouwde "Conquest of Paradise" en wordt koers gezet naar het eiland Huahine.
We draaien mee in het nieuwe ritme aan boord. De verplichte "life boat drill" komt er aan om 10:00 en dan stelt de kapitein zijn officieren en leden van de bemanning voor. De cruise direkteur is een belg, Frederic, uit Eupen, perfekt drietalig en meer, een uitstekend conferencier en entertainer neemt de mikro al snel over van kapitein Mariusz Szalek uit Polen en geeft een uitgebreide briefing over wat we mogen verwachten. Op ieder eiland is een schare aan uitstappen voorzien, betalend wel te verstaan, en eigenaardig genoeg ben je wel verplicht om daar een keuze uit te maken want op je eentje heb je niet veel mogelijkheden; stranden zijn bijna overal privaat ofwel, nog eigenaardiger, zeldzaam of op sommige eilandjes zelfs onbestaand, taxis zijn dikwijls moeilijk te vinden, en op de aanlegplaatsen op die eilandjes is meestal niet heel veel te beleven.
Aldus goed geïnformeerd, hebben wij op Huahine besloten het eilandje te bezoeken met een aangepaste 4x4 pick up truck. Het is heel klein, heel groen, heel rustig en heel mooi met schilderachtige meren, prachtige baaien, een mooi wit strand en met enkele goed bewaard gebleven "marae" of heilige plaatsen die voor religieuze of sociale gelegenheden gebruikt werden.
1000-jaar oude "visfuiken" in steen worden nu nog altijd gebruikt voor het vangen van de dagelijkse portie vis.
Het dorpje Faie is befaamd voor de reuze palingen met blauwe ogen, die met tientallen in het riviertje leven dat door het dorp loopt. De palingen worden beschouwd als heilig en worden regelmatig gevoed door de dorpelingen.
Vanille, is een van de belangrijkste produkten die op het eiland verbouwd worden, een zeer arbeidsintensieve aktiviteit want alle plantjes moeten handmatig bestoven worden. Geen wonder dat het spul duur is.
Om 17:00 wordt het anker gelicht en zet Star Flyer koers naar het naburige eilandje Taha'a.
We arriveren er om 8:00 's morgens en we blijven hier de ganse dag. Star Clippers heeft een kleine motu afgehuurd, Motu Mahaea, een piepklein onbewoond eilandje met grote kokospalmen en een bladerdek afdak voor een "beach barbecue party". Tenders brengen er ons heen. Het is een "wet landing", water komt tot op knie- of heuphoogte en je waadt aan land door water dat 28º is. Dit is nu eens wat je in gedachten hebt als je over Tahiti en aanverwanten spreekt: wit strand, palmbomen, helder blauw water in verschillende tonen, een laguna afgeschermd door een rif, blauwe lucht en zon, veel zon. De bemanning brengt alles aan land voor de barbecue, en we krijgen er nog wat muziek en dans bij op de koop toe.
Zwemmen en snorkelen in de lagune drijven in ondiep helder water tussen het koraal en de vissen, genieten van de zon, de barbecue en oppassen dat je niet zo'n kokosnoot uit een palmboom op je knikker krijgt want dan zou je echt wel eens in het paradijs terecht kunnen komen.
Om 16:00 is alleman terug aan boord, het anker wordt gelicht, de zeilen gehesen en Star Flyer zeilt rond het eiland Taha'a terwijl wij ademloos genieten van de zonsondergang boven Bora Bora dat we in de verte zien liggen, onze volgende bestemming.
Om 9:30 ankert Star Flyer in Bora Bora ter hoogte van Vaitape. Ik heb me hier ingeschreven voor een duik net buiten de lagune. Om 11:00 plons ik met een elegante rugwaartse rol van de zodiac in het water en (onder water met zo'n ding in je mond is het lastig) mijn mond valt symbolisch open. De eerste haaien zwemmen mij zo voorbij compleet met hun pilootvisjes. Het zijn Black tipped sharks, niet aggresief en niet gevaarlijk voor de mens (zegt men, en hopelijk weten zij dat ook). Het zijn in ieder geval fameuze kleppers. Het krioelt hier van de vissen, groot en klein. Black tipped sharks en lemon sharks, sting rays, moray eels, dragon fish, enz... ongelooflijk, geweldig, onvoorstelbaar. Je komt superlatieven te kort. Koraal is er niet zoveel, het El Nino verschijnsel heeft hier duidelijk zijn sporen nagelaten. 44 minuten vliegen voorbij, de lucht in de flessen is zo op en iedereen komt licht euforish boven. (de fotos zijn niet door mij genomen, maar door een mededuiker Loren Larsen)
Er zijn zoveel verschillende aktiviteiten mogelijk dat de keuze moeilijk is. Kiezen is verliezen, maar goed, na de middag hebben we nog een water avontuur uitgekozen, het "Shark & ray feeding". Een speciaal daarvoor uitgerust bootje brengt ons tot aan het rif in de lagune en daar in relatief ondiep water worden we opgewacht door een meute pijlstaartroggen, die dit scenario blijkbaar goed kennen want als de schipper in het water duikt komen een aantal hem begroeten. Als de rest van het gezelschap ook het water in gaat is het alsof de roggen er plezier in hebben om tussen, langs en onder de zwemmers door te glijden en ze laten zich gewillig strelen en komen zelfs als het ware een kusje geven.
Dan gaan we buiten de lagune in dieper water op zoek naar de haaien. Het zijn de Black tipped sharks die afkomen op de vis die in het water gegooid wordt, en ja hoor de zwemmers zitten daar tussen. Of het nou gevaarlijk of verantwoord is laat ik in het midden, maar in ieder geval is het een belevenis van formaat.
Op een kleine motu (enkel toegankelijk mits een uitnodiging want privaat bezit) worden we nog getrakteerd op verse ananas, grapefruit en kokosnoot en dan, als de zon zakt aan de horizon, is het tijd om terug te gaan.
Volgende stop op het programma is het eiland Raiatea. We leggen hier voor de verandering aan, maar er is niks loos, want een feestdag en dus alles dicht. Dit is een eiland waar ook geen echt strand aanwezig is. We zijn wat laat om ons in te schrijven voor een tour en ik laat me verleiden om nog een duik te nemen. Een wrakduik, het restant van een schoener die in 1902 voor de kust zonk. Het zicht is niet al te best, en het ligt op z'n diepste punt op 28m en het is eigenlijk niet echt mijn ding. Het resultaat is dat ik me een beetje forceer en ietwat in ademnood kom. Niet mijn beste keuze en een wijze les voor de toekomst.
Om 17:00 worden de zeilen gezet richting Moorea.
Dit, zegt men, is een van de mooiste eilanden van de hele groep en dus willen wij dat zeker van dichtbij zien. Star Flyer heeft alle zeilen gehesen, en de kapitein besluit om van de gelegenheid en het goeie weer gebruik te maken voor de foto safari met de tender rond het schip. Geeft niet hoe dikwijls je het gezien hebt, een clipper met alle zeilen gezet is een zicht dat je hart verwarmt en je naar je fototoestel doet grijpen.
Om 11:00 gaat Star Flyer voor anker in Cook's Bay en wij gaan aan land voor onze 4x4 Aito off road safari tour. Langs steile smalle baantjes gaan we naar schitterende uitzichtpunten over de lagune en de baaien Cooks Bay en Opunohu Bay. Hier staan grote plantages voor ananas en grapefruit, bossen met de eigenaardige tahitian mape (kastanjeboom) en goed bewaarde "marae" of heilige plaatsen. Mooie valleien waar mensen hun huizen hebben gebouwd tussen de velden die zij bewerken. Heel mooi.
Zwarte parels zijn een specialiteit van Tahiti en de eilanden er om heen, en Star Clippers heeft de manier gevonden om de kat bij de melk te zetten: ze nodigen een van de firmas uit om hun collectie aan boord voor te stellen....en ja....wat doe je daar aan?
We naderen stilaan het einde van de cruise, nog een dag in Moorea maar dan in de andere schilderachtige baai Opunohu bay, maar wij nemen een snipperdag en doen lekker niks. Trouwens, de dichtbijzijnde marina is Papetoai en het shopping center bestaat daar uit 3 eenvoudige kruidenierszaken en een snackbar die pas om 18:00 open gaat.
We vertrekken al om 16:00 naar Papeete waar we om 19:00 aanleggen. Om 21:30 is daar nog een polynesische dansgroep uitgenodigd die hun beste beentje en al de rest voor zet, maar de magie is er al wat af en wij trekken al vroeg naar de kajuit om onze koffers te pakken.
Morgen, afmonsteren, nog een dagje in het Intercontinental Hotel wachten tot het avond is en dan...de laaaaaange weg terug naar huis over Los Angeles, over Parijs, over Brussel naar Antwerpen.
Frans polynesië, een prachtige bestemming, een prachtige ervaring, een prachtige reis, schitterend hoe je het ook bekijkt maar niet direkt voor herhaling vatbaar want veel te ver en duur, maar de herinnering aan deze reis zal heel lang levendig blijven.
